Δεν ήμουνα εκεί

Δεν ήμουνα εκεί. Και εκεί να ήμουνα, δεν θα ήμουνα εκεί. Δεν φταίει που μένω έξω. Φταίει που εδώ και καιρό δεν συμφωνώ. Άρα και στην Αθήνα να ήμουνα δεν θα πήγαινα.

Θυμάμαι παλιά, αν τύχαινε και έλεγα ποτέ κάτι σχετικό με τέτοια θέματα, οι διαφημιστές φίλοι το βρίσκανε κάπως ξενέρωτο. Γενικά πάντα ήμουνα ξενέρωτος γιατί με απασχολούσαν και θέματα λίγο διαφορετικά. Έτσι ξενέρωτος είμαι και σήμερα. Και καλύτερα.

Ποιά είναι η κληρονομιά του Συντάγματος; Έχει χαθεί η έννοια του στόχου και της μη βίας; Της ευρείας αλληλεπίδρασης ώστε να βρεθεί λύση σε συγκεκριμένα προβλήματα της χώρας; Νομίζω ναι. Είδα έκθαμβος όσους ευαγγελίζονταν τη μη-βία να την ασπάζονται και να τη δικαιολογούν, βρίσκοντας χίλιους τρόπους να χλευάσουν και να λοιδωρήσουν όσους άρθρωσαν ανησυχία. Να θεωρούν ότι είναι δικαίωμά τους να κάνουν ό,τι γουστάρουν.  Ότι η βία δεν ήρθε από κουκουλοφόρους αλλά από τον αγανακτισμένο κόσμο. Η βία είναι πια «ιν». Τη θέλει ο κόσμος. Ότι τελικά η βία είναι το αποτέλεσμα της αντίδρασης προς το σύστημα. ‘Ο,τι σπείρει το σύστημα θα θερίσει.

Δεν με τρομάζει η βία. Με τρομάζει αυτή η τελευταία ιδέα της αλληλεπίδρασης με το σύστημα. Αντιδρώ στη δράση του. Έτσι πρέπει, λέει. Με τρομάζει αυτή η αργή απορρόφηση της υγιούς αντίδρασης από το σύστημα. Που την έχω ξαναδεί. Το κρατικό-κομματικό-συνδικαλιστικό-ποδοσφαιρικό σύστημα έχει ακριβώς αυτή τη λογική. Σε φέρνει αργά κοντά του, να χορέψεις ένα γλυκό ταγκό, γεμάτο συναισθήματα. Θέλει να το αγαπάς ή να το μισείς, όχι να αδιαφορείς. Θέλει να παίζεις μαζί του, και με το που μπεις στο παιχνίδι, θα σε υπνωτίσει σε αυτό το πλάνο πάρε-δώσε. Αλλά όχι να το αγνοείς και να το παρακάμπτεις.

Ο κόσμος της Κυριακής βγήκε να διαδηλώσει εναντίον των μέτρων. Με τους κομματικούς στρατούς και τα συνδικάτα. Βγήκε τέσσερις μήνες μετά την ανακοίνωση της απόφασης ότι αντί για τον γρήγορο θάνατο, ή εν πάσει περιπτώσει όποιον θάνατο θέλουμε εμείς, θα διαλέξουμε τον αργό και βασανιστικό. Αφού διορίστηκε και ένας πρωθυπουργός για να φέρει σε πέρας αυτή την απόφαση. Τέσσερις μήνες τι περιμένανε; Μήπως ότι μαγικά θα βρεθεί εκείνη η φόρμουλα που θα γλιτώσει τα μισθά και τις συντάξεις; Το πρόβλημα είναι πότε θα αγγίξουν τα λεφτουδάκια; Μήπως πιστέψανε το σύστημα ότι αυτή είναι η μόνη λύση; Και ποιό το νόημα να διαδηλώσεις τη μέρα που όλα αυτά που ήξερες ότι θα συμβούν απλά επικυρώθηκαν;

Είναι η αλληλεπίδραση με το σύστημα, η ανακλαστική δημοκρατία μας: μπορείς να αντιδράς αφού το σύστημα κάνει αυτό που θέλει. Άμα δεν θες να περάσεις τα μέτρα, αντιδράς όταν σου βγάζουν πρωθυπουργό-κυβερνήτη, όταν ξέρεις ότι συζητιούνται, όταν ακούς να σε χλευάζουν και να σε διασύρουν. ‘Οχι όταν τα περνάνε. Την τελευταία στιγμή. Που σε βάζουν εκβιαστικά να παίξεις τον κουκουλοφόρο. Τότε είναι κάπως αργά. Είναι η ώρα που δείχνει τη θεατρική του αντίδραση το σύστημα. Να δέσουμε τους βάρδους, τον Μίκη και τον Γλέζο, να βγάλουμε  τα συνδικάτα στο δρόμο και να κάψουμε το γαλατικό χωριό.

Αλλά το χουλιγκανικό σύστημα αντιδρά με αυτό τον τρόπο. Στηρίζεται στην παρορμητικότητα. Στα συναισθήματα της μάζας. Ποτίζει με δακρυγόνο για να ανεβάσει την αδρεναλίνη και τον ηρωισμό. Να δέσει κάτω από το πέπλο του φόβου και της οργής τη μάζα. Να μαζευόμαστε μετά από χρόνια γύρω από την πισίνα να θυμόμαστε τα παλιά. Να βρίσουμε τους μπάτσους και να κάνουμε θεωρίες συνωμοσίας. Και έχει μάστορες στο να το κάνουνε αυτό πολλούς.

Πρώτη φορά τους είδα το βράδυ που κάηκε η Πρυτανεία. Δεν φόραγαν φυσικά κουκούλες. Τις κουκούλες τις βάζουν για τις κάμερες. Ήτανε μαζεμένοι στο αμφιθέατρο της Αρχιτεκτονικής και όποιος ήθελε έμπαινε και τους έβλεπε. Γλυκομίλητοι ινστρούκτορες που απευθύνονταν σε ήπιους τόνους και με απίστευτη ηρεμία σε ένα ξέφρενο πλήθος που με λοστάρια και ρόπαλα έσπαγε τα έδρανα ουρλιάζοντας. Όταν βγήκαν, οι μπάτσοι ρίχνανε δακρυγόνα στην ομάδα περιφρούρησης. Τότε δεν είχαμε μααλόξ αλλά λεμόνια. Όλα ήτανε απλά και συντονισμένα. Η βία έθρεφε το σύστημα και ακόμα το θρέφει.

Είναι λάθος να χάνεται ο στόχος στα απολεσθέντα επιδόματα. Αυτό το αλισβερίσι οδηγεί μαθηματικά στο να κερδίσει το σύστημα ακόμα μια φορά. Γιατί άμα σε νοιάζει το επίδομα και η σύνταξη, απλά θα σου πάρει το 80%, θα σου δώσει το 10% και θα σκάσεις. Όπως όλοι οι άλλοι πριν από εσένα. Ο στόχος είναι να εκθεμελιωθεί το αλισβερίσι.