I asked this question to the Greek IT network on LinkedIn
I was wondering what is stopping Greek SW developers from getting organised and offering nearshoring services to European companies.I am looking for people for our Indian office and the salaries are comparable to what I expect to find in Greece and certainly higher than Romania, Bulgaria or Serbia.From my experience, I would say Geek developers don’t get the chance to work on full scale projects through the whole lifecycle. So I suspect there is a lag in professionalism, at least for the freelancers.I had the opportunity to work on my own project end-to-end from development to sales and I’d say if you’ve never gone from product to client it’s difficult to grasp the whole thing.
I then asked the respondents to fill up a survey that would show us what are those factors that are limiting the nearshore activity in Greece and here are the results from the 30some responses (until 16/08/2012):
And the big one:
Three factors have similar percentage (~50%) and these are lack of confidence, short term strategies and stability in the country.
Εβλεπα σήμερα στο ΣΚΑΙ τον συμπαθέστατο και γλυκομίλητο Γιάννη Μπαλάφα. Διαφωνώ σχεδόν με όλες τις θέσεις που εξέφρασε. Θα σταθώ όμως σε μια βασική ασυνέπεια και αντικρουόμενη σκέψη της αριστεράς. Αναρωτήθηκε ο κος Μπαλάφας γιατί δεν μπορεί ο κρατικός λειτουργός να διοικεί μια κερδοφόρα εταιρεία όταν μπορεί ο ιδιώτης.
Εκεί εμένα μου ανάβουν τα λαμπάκια και το έχω ξαναπεί αλλά είναι αδύνατο να περάσει αυτό το μήνυμα στους αριστερούς. Δεν είναι δυνατό να λές αυτά τα πράγματα και να θεωρείς ότι είσαι αριστερός. Γιατι; Είναι απλό:
Ο κρατικός λειτουργός πρέπει να νοιάζεται πρωτίστως για το καλό των πολιτών και να διοικεί ώστε οι κρατικές υπηρεσίες που προσφέρονται στον πολίτη να είναι υψηλής ποιότητας σσε κόστος που αντέχει το κράτος. Αλλά πρώτα πρέπει να βάζει τον πολίτη. Δεν μπορεί να έχει μέλημά του το κέρδος.
Ο επιχειρηματίας έχει μέλημά του το κέρδος, αν δεχτούμε ότι ακολουθούμε ένα καπιταλιστικό σύστημα.
Σε συνθήκες ελεύυερης αγοράς, η κερδοφορία μιας εταιρείας επιβάλλεται να είναι μηδέν (0) άντε λίγο πάνω από αυτό.
Για να έχει κερδοφορία η επιχείρηση εκμεταλλεύεται ατέλειες της αγοράς που συνήθως οδηγούν σε ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα ή ολιγο/μονοπώλεια τις οποίες είτε δημιουργεί η ίδια είτε προσφέρονται σε αυτή από το κράτος (π.χ. ΔΕΗ). Με τον τρόπο αυτό η εταιρεία έχει υπερκέρδη χρεώνοντας περισσότερο από ότι σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς.
Το κράτος (όταν δεν χρηματίζονται οι υπάλληλοι) ρυθμίζει την αγορά, ελέγχει τη νομιμότητα του επιχειρείν και φορολογεί τα υπερκέρδη (και όχι τον τζίρο, αυτός φορολογείται αλλιώς) προς όφελος των πολιτών.
Αν η εταιρεία του δημοσίου έχει κέρδη, με βάση το παραπάνω σκεπτικό, δημιουργεί αγορές με ατέλειες εις βάρος των πολιτών της.
Αρα η παραδοχή (1) δεν ισχύει.
Είναι λοιπόν εντελώς αντιφατική η θέση ότι η κοινωνική πολιτική συμβιβάζεται με το κέρδος. Η ΔΕΗ είναι χαρακτηριστική περίπτωση: είναι ένα κρατικό μονοπώλειο εισηγμένο στο χρηματιστήριο. Δηλαδή, είναι μια εταιρεία που ανήκε στους Ελληνες, μετοχοποιήθηκε ένα μέρος της, χωρίς να ερωτηθούν οι ιδιοκτήτες, και δόθηκε σε “επενδυτές”. Η επένδυση έχει την έννοια του ρίσκου. Οι “επενδυτές” της ΔΕΗ δεν παίρνουν κανένα ρίσκο γιατί έβαλαν τα λεφτά τους σε ένα κρατικό μονοπώλιο βασικής παροχής που ακόμα και η Ελλάδα να καταρρεύσει, η ΔΕΗ θα υπάρχει. Το μονοπώλιο αυτό το δώσαμε οι Ελληνες χαριστικά, και τώρα η ΔΕΗ το εκμεταλλεύεται για να δημιουργεί κέρδη (προφανώς χρεώνοντάς μας άνω του κόστους) τα οποία δίνει μέρισμα στους μετόχους της, αντί να κάνει επιστροφές στους πελάτες. Και αυτά δεν είναι φιλελεύθερα μοντέλα. Είναι αριστερές στρεβλώσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα δεν με απογοητεύει μόνο γιατί παίζει το παιχνίδι που έπαιζαν μέχρι τώρα τα δύο “μεγάλα” no more κόμματα. Το παιχνίδι αυτό το έχει μάθει καλά, είναι πρόστυχο και καταλήγει με βεβαιότητα σε απώλεια δημοκρατίας.
Αυτό που με χαλάει περισσότερο, είναι ότι αμέσως αμολύθηκαν τα διάφορα μυστήρια πλάσματα τύπου Στρατούλης/Γλέζος/Λαφαζάνης να δημιουργήσουν τρομοκρατία με τις αβάσιμες ανοησίες τους περί τραπεζικών καταθέσεων και καταναγκαστικών (ναζιστικού τπυπου) δανείων. Πέραν του υφέρποντος φασισμού και ανοησίας, το επόμενο επίπεδο του δράματος είναι ότι αμέσως προσπαθούν να δημιουργήσουν “ταξικές” αντιπαραθέσεις. Ακόμα και στην περίπτωση που αυτές οι ηλιθιότητες γινόντουσαν πραγματικότητα, είναι βέβαιο ότι οι υμέτεροι, οι ΔΥ, οι αντιστασιακοί, οι συνταξιούχοι ΔΕΗτζίδες και κάθε καρυδιάς καρύδι θα εξαιρούνταν και το βάρος θα έπεφτε και πάλι σε αυτούς που το επωμίζονται τώρα και για τους οποίους οι διάφοροι συριζαίοι διαρριγνύουν τα ιμάτιά τους. Αυτές οι διχαστικές και φασιστικές ενέργειες δεν ταιριάζουν στην αριστερά, παρά μόνο σε πορωμένα “αιμοδιψή” ανδρείκελα που θέλουν “να πληρώσουν οι αστοί” που πληρώνουν ούτως ή άλλως σε μια κοινωνία που είναι κατεξοχήν αστική. Αντί να ενώνουν και να συμβιβάζονται βάζοντας στόχους για το μέλλον, διχαζουν και διαιρούν κοιτάζοντας το παρελθόν. Ελπίζω η ύβρις αυτή να τιμωρηθεί στις μάλλον σίγουρες επερχόμενες εκλογές.
Στο επόμενο επίπεδο, θεωρώ αδιανόητο το ότι μια εν δυνάμει αριστερή διακυβέρνηση ασχολείται με το μνημόνιο, εκμεταλλευόμενη τη ρητορική Σαμαρα-Βενιζέλου ότι τιμωρήθηκαν για τα τρια τελευταία χρόνια. Αυτή η οπτική όχι μόνο αγνοεί την καταστροφή του τόπου τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια. Επιπροσθέτως τραβάει τα βλέμμαα από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (όπως και όλα τα κόμματα) δεν έχει καμία πολιτική για τα φλέγοντα προβλήματα, της ανεργίας, των μεταναστών, του κατακερματισμού της κοινωνίας και της ανόδου του ναζισμού, της επιχειρηματικότητας, της παιδείας. Η ανοησία του θα διορίσω 100000 στο δημόσιο απλά δεν θα γίνει και σαφώς δεν αντιμετωπίζει την ανεργία.
Από την τυραννία του δικομματισμού δεν θέλω να περάσει η Ελλάδα στη δικτατορία του μονοκομματισμού. Πρέπει όλοι να υποχρεωθούν να συνεργαστούν, και πρέπει να ενδυναμωθούν τα μικρά κομματα ώστε να επικρατήσει η πολυφωνία και οι εξειδικευμένες λύσεις. Η συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει περίτρανα ότι μόλις τα κοινοβουλευτικά κόμματα μυριστούν δύναμη ξεχνάνε της εναλλακτικές μορφές διακυβέρνησης που ευαγγελίζονταν. Καθώς και ότι οι άνθρωποι προτιμούν να είναι με τον δυνατό. Ασ μην ξεχνάμε ότι τον ΣΥΡΙΖΑ τον ανέβασαν στο βάθρο του νικητή των εκλογών της 6ης Μαΐου οι ίδιοι που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μέχρι τώρα…
Ολοι είχανε. Εκτός από αυτόν. Τους έβλεπε να περνάνε μέσα από το Δήμο του αργά, αλλά τα δυνατά άλογα κάνανε τα τζάμια να τρέμουν. Ηθελε κι αυτός. Δήμαρχος ήταν. Πήγε στην τράπεζα και ζήτησε δάνειο. Έβαλε collateral το Δήμο. Είχε βρει ένα σχετικά παλιό μοντέλο, που όμως την έκανε τη δουλεια: κόκκινο και αστραφτερό. Πήρε τα λεφτά κα ιπήγε στη ναντιπροσωπεία. Το πήρε αμέσως.
Στην αρχή δεν μπορούσε καν να οδηγήσει, λίγο η συγκίνηση, λίγο τα γέρικα αλλά ακόμα πολλά άλογα κάτω από το δεξί του πόδι. Στο δρόμο πήγαινε με ζικ-ζακ γιατί του έφευγε. Ο κόσμος γέλαγε λίγο αλλά και ψιλοπερηφανευόταν.
Λίγες μέρες μετά, το πρώτο πρόβλημα. Βρίσκει ένα συνεργείο αλλά αναγκάζεται να βάλει τον υπέρογκο λογαριασμό στο Δήμο. Δεν πίστευε στα μάτια του το νούμερο. Αυτό συνεχίστηκε, μέχρι που ο βλαχοδήμαρχος σκέφτηκε κάτι πονηρό. Θα ανακαλέσει όλες τις άδειες συνεργείων που δεν είναι Ferrari. Θα υπάρχουν μόνο συνεργεία Ferrari, που ανάλογα με τις τιμές και το “λάδωμα” θα μπορεί να διαλέγει. Τα λεφτά ούτως ή άλλως ο Δήμος τα έπαιρνε από την τράπεζα.
Έτσι φτιάχτηκε ο Δήμος Ferrari, όλο λούσο αλλά μόνο ένας πελάτης. Κάποια στιγμή η τράπεζα ζορίστηκε. Πήγε και του είπε ότι δεν μπορεί να χρηματοδοτεί άλλο τη συντήρηση της Ferrari. Είναι παλιά, πρέπει να την αλλάξει και να πάρει ένα Fiat. Ή ακόμα καλύτερα ένα γιαπωνέζικο. Αλλά όχι άλλο Ferrari. Εκείνος ήξερε ότι άμα έδινε το αμάξι οι δημότες θα απογοητευόντουσαν σφόδρα. Μα πρωτίστως ο ίδιος δεν ήθελε. Του άρεσε το λούσο, του άρεσαν και τα “δώρα”. Οπότε λέει στην τράπεζα ότι δεν είναι το αυτοκίνητο ακριβό στη συντήρηση. Τα συνεργεία είναι ακριβά. Επειδή δεν υπήρχαν συνεργεία για άλλα αυτοκίνητα στην επικράτειά του, τους είπε ότι πλέον θα τους πληρώνει την τιμή που του επιβάλλει η τράπεζα. Δεν έφταιγε αυτός, αλλά η τράπεζα.
Δημιουργήθηκαν κάποια προβλήματα. Τα συνεργεία άρχισαν να κλεινουν το ένα μετά το άλλο. Και αυτά που έμειναν, οριακά συντηρούνταν. Τα λεφτά που κατέθεταν στην τράπεζα μειώνονταν. Η τράπεζα μπορούσε να δίνει όλο και λιγότερα λεφτά για επισκευές. Υπήρχε και άλλο πρόβλημα. Η τράπεζα δανειζόταν από τις τράπεζες των όμορρων δήμων για να χρηματοδοτεί την αγορά βενζίνης. Επειδή όμως αντιμετώπιζε στενότητα, δυσκολευόταν να ανταπεξέλθει με αποτέλεσμα οι όμορροι δήμοι να στρέψουν την προσοχή τους στο ζήτημα. Ναι, το πρόβλημα ήταν η Ferrari του βλαχοδήμαρχου. Οταν όμως το άκουσαν οι δημότες εξαγιώθηκαν. Οχι μόνο δεν την βλέπανε συχνα, αλλά και όταν έβγαινε έμοιαζε πιο πολύ με σακαράκα παρά με Ferrari. Δεν ήταν προετοιμασμένοι να την απωλέσουν. Ετσι άρχισαν οι διαδηλώσεις εναντίον των ξένων παρεμβάσεων που συνοδεύτηκαν από περίεργα γεγονότα. Κάποιοι δημότες, απρόκλητα βιαιοπραγούσαν, προπυλάκιζαν, εξεδίωκαν. Στράφηκαν μάλιστα εναντίον των αλλοδαπών εργατών στα συνεργεία, οι οποίοι είχαν έρθει, απρόσκλητοι συνήθως, αλλά προσέφεραν πολλά, κυρίως γιατί κάναν τις δουλειές που αρνούνταν οι δημότες.
Η πίεση όμως από τους ξένους δεν σταμάτησε. Μάλιστα έγινε εντονότερη, αφού αδειάσανε τα ταμεία και οι κάρτες του δήμου δεν μπορούσαν πια να πληρωθούν. Ο βλαχοδήμαρχος προσπάθησε να πείσει τους ξένους ότι θα πουλήσει κάποια assets για να ξεπληρώσει. Υποσχέθηκε ότι θα πουλήσει τις ρόδες της Ferrari, συλλεκτικά κομμάτια αλλά με μικρό ενδιαφέρον για τους αγοραστές. Οταν το μαθανε οι δημότες γίνανε ακόμα πιο έξαλλοι. Το τοπικό βουλκανιζατέρ Ferrari δήλωσε ότι δεν θα επιτρέψει ποτέ κάτι τέτοιο.
Στο μεταξύ, στο δημοτικό συμβούλιο ήταν πλέον όλοι εναντίον του. Από τον βασικό του αντίπαλο (που όμως είχε και το μεγαλύτερο συνεργείο) μέχρι εκείνον τον νεαρό που με το που τέλειωσε το σχολείο έγινε δημοτικός σύμβουλος γιατί τον ψήφισαν οι συμμαθητές του. Οι μισοί έλεγαν ότι πρέπει να πηγαίνει πιο συχνά στο συνεργείο και να δίνει περισσότερα λεφτά. Μάλιστα πίστευαν ότι πρέπει να χτιστούν πολλά συνεργεία ακόμα. Οι άλλοι μισοί, με πρώτο τον νεαρό, λέγανε ότι πρέπει ο δήμος να διαχειρίζεται όλα τα συνεργεία και την τράπεζα και να μην αποπληρώσουν ποτέ τα λεφτά για τη βενζίνη. Ελεγε επίσης ότι πρέπει να πουληθεί η Ferrari αλλά αντί ια Fiat να αγοραστεί μια καινούρια και πιο ακριβή.
Η ιδέα της ακριβής Ferrari άρεσε πολύ. Υπό την πίεση των καταστάσεων, ο βλαχοδήμαρχος οδηγήθηκε σε εκλογές, όπου φυσικά ο νεαρός δυνάμωσε πολύ εις βάρος του. Εξήγγειλε ότι θα πάρει την καινούρια Ferrari και ίσως κρατήσει και την παλιά. Είπε ότι δεν τον νοιάζει η βενζίνη, θα βρει από αλλού, μάλιστα μερικοί υποστηρικτές του είπανε ότι θα μαζέψουν από το περίσευμα των δημοτών. Στο δημοτικό συμβούλιο ξέρανε ότι αιθεροβατεί, αλλά ξέρανε επίσης πως παίζει ακριβώς το ίδιο παιχνίδι που παίζανε και όλοι οι άλλοι. Ηταν τόσο απλό που το είχε καταλάβει και εκείνος ο πιτσιρικάς με το ξυρισμένο κεφάλι που πολλοί τον είχαν δει να βγαίνει από στενά και να επιτίθεται σε κόσμο. Είχε βγει στο δημοτικό συμβούλιο γιατί άρεσε η επαναστατική ρητορική του, που στα φανερά της σημεία αντέγραφε εκείνη του νεαρού.
Ολοι ήξεραν ότι σε λίγο δεν θα υπήρχε ούτε βενζίνη, ούτε συνεργεία, ούτε Ferrari. Ηταν όμως μπλεγμένοι στο μέανδρο, ο καθένας στον δικό του. Και οι δημότες το ίδιο, που τώρα πια είχανε γίνει βίαιοι και απάνθρωποι. Και πίστευαν μόνο στην Ferrari και όποια ιερά σινδόνη τους δινόταν που να είχε το περίγραμμά της. Ολοι ήξεραν επίσης ότι ο νεαρός, ακόμα και αν έβγαινε δήμαρχος δεν θα μπορούσε ούτε να επαναφέρει το αυτοκίνητο αλλά ούτε να ανταπεξέλθει στις καθημερινές ανάγκες του δήμου, πολύ απλά γιατί ο βλαχοδήμαρχος και ο αρχισυνεργός του, του είχαν απαγορέψει να συμμετέχει, όπως κα ισους άλλους, στα διαδικαστικά του Δήμου. Τώρα ήταν εκείνοι που του το ζητάγανε, αλλά ο νεαρός είχε μάθει καλά το μεθυστικό παιχνίδι. Το μόνο που έβλεπε ήταν τον εαυτό του στο τιμόνι της καινούριας Ferrari, κι ας μην ήξερε να οδηγεί, και τους δημότες να κραυγάζουν.
Δεν νομίζω ότι μπορώ να βάλω ένα τέλος στον κατάλογο των λόγων για τους οποίους πρέπει κανείς σε αυτές τις εκλογές να ψηφίσει μικρά κόμματα. Αλλά θα προσπαθήσω να σας δώσω μια λίστα από λόγους. Δείτε και τα
Η θεία η Όλγα είναι από τους καλύτερους πελάτες της Citibank. Είναι μια γριά ξεμωραμένη, τσιγγούνα από γεννησιμιού, φαρμακοποιός με τεράστια περιουσία. Δεν ξέρω πόσα παίρνει σύνταξη ούτε πόσες συντάξεις παίρνει. Πρέπει να παίρνει του θείου του Γιώργου που ήτανε χειρουργός στην αστυνομία, και μία αντιστασιακού, κανείς δεν ξέρει γιατί, εκτός από τη δική της. Μια ζωή πασόκα, τώρα έμαθα ότι ακούει τον Σαμαρά για να δει αν από εκεί θα σώσει τις συντάξεις της. Το εν λόγω άτομο κατέστρεψε τη χώρα και συνεχίζει να ψάχνει να βρει τρόπους να την καταστρέψει. Φυσικά μαζί με τους άλλους μπαρμπάδες. Η γενιά του πολυτεχνείου μαζί με τις προηγούμενες και τις επόμενες, που νομίζουν ότι δικαιούνται να καρπώνονται τον κόπο των επόμενων γενεών για κάποιο δικό τους λόγο. Αυτοί δημιούργησαν ένα πολωμένο αριστεροδεξιό κράτος που να εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα και σίγουρα όχι εκείνα του απέναντι Βασικά πρέπει να αφαιρεί από εκείνον και να δίνει από εδώ. Οσο είμαστε εμείς πάνω γιατί όταν έρθουν εκείνοι θα γίνει το ανάποδο.
Και φυσικά δεν είναι μόνο οι γέροι. Είναι και νεότεροι που έχουν μάθει σε αυτή τη λογική αλλά και οι επιχειρηματίες. Το 2004 (να δηλώσω ότι μποϋκοτάρισα τους Ολυμπιακούς Αγώνες) ήταν η χαριστική βολή στην επιχειρηματικότητα. ‘Ολες οι νέες επενδύσεις και δραστηριότητες γυρίζανε γύρω από το κράτος και την οργάνωση των αγώνων. Η μόνη δραστηριότητα: κατασκευή/οικοδομή, τράβηξαν όλο το δυναμικό και το κεφάλαιο σε μία δραστηριότητα που δεν εξάγεται, παρά μόνο δίνει ωραία και υψηλά νούμερα στην αύξηση του ΑΕΠ (βασικό για να συνεχίζει να επανεκλέγεται το ΠΑΝΔΟΚ) αλλά φέρνει κενό πλούτο. ‘Ο,τι δηλαδή μας υπόσχεται να ξανακάνει ο Σαμαράς.
Η «λογική» αυτή του πελατειακού κράτους, που μεσολαβεί για να ρέουν προνόμια μεταξύ του κρατικού ταμείου και συγκεκριμένων ομάδων έχει δημιουργήσει τραγικές κοινωνικές ανισότητες και στρεβλώσεις στη λειτουργία της οικονομίας που δυναστεύουν οποιουσδήποτε δεν έχουν ή δεν θέλουν να έχουν πρόσβαση σε μία από τις ομάδες που ασκούν πίεση, μπορούν να κλέψουν (γιατί περί κλοπής πρόκειται) οφέλη από τα ταμεία ή απλά να πουλάνε ψήφους για υποσχέσεις.
Μα δεν έχει αλλάξει αυτό; Δεν θα το έλεγα. Οι προεκλογικές ομιλίες του τραγέλαφου Σαμαρέλου δείχνουν ότι between the lines αλλά και πιο εξόφθαλμα, γυρίζουν εκείνα τα κουμπάκια στις συχνότητες που συντονίζονται οι μπαρμπάδες που θέλουν τσάμπα χρήμα και χάρες.
Και πως θα βοηθήσουν τα μικρά κόμματα; Απλό: δεν πρέπει να ξαναϋπάρξουν αυτοδύναμες κυβερνήσεις. ‘Εχουν αποδείξει ότι για το μόνο πράγμα με το οποίο ασχολούνται είναι να ικανοποιούν την κομματική τους πελατεία. Η αυτοδυναμία μας έφερε εδώ. ΜΕ την ανοχή των άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων της αριστεράς. Μικρότερη δύναμη και κατακερματισμός του κοινοβουλίου και της κυβέρνησης σημαίνουν ότι οι μικρότερες φωνές θα ακούγονται δυνατότερα αλλά και θα ελέγχουν και ρυθμίζουν τις πράξεις της κυβέρνησης και της βουλής. Αυτό σημαίνει και καλύτερη αντιπροσώπευση των τάσεων του λαού.
Κατακερματισμός δεν σημαίνει αστάθεια. Μερικές από τις πιο σταθερές χώρες έχουν κυβερνήσεις συνεργασίας και πολυκομματικές βουλές (π.χ. Γερμανία, Ελβετία). Κατακερματισμός σημαίνει συνεννόηση, έλεγχος και ισορροπία. Είναι απλά αδιανόητο πολιτικοί να μιλούν για αδιέξοδα, αδυναμία συνεννόησης και μονόδρομους. Γιαυτό ψηφίζουμε πολιτικούς. Για να βρίσκουν λύσεις με βάση την πολιτική που έχουν προαναγγείλει και να συνδράμουν στη διοίκηση του κράτους. Αλλιώς δεν είναι πολιτικοί.
Αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα αποκλείεται να το λύσουν! Χρειάζονται καινούργιοι άνθρωποι και καινούργιες ιδέες!
Η επάνδρωση του διαστημοπλοίου
Ακόμα και υπουργοί του ίδιου κόμματος αδυνατούν να διοικήσουν τα υποθρεία τους γιατί οι υπάλληλοι είναι του προηγούμενου. Για να μην έχουμε μια κατακερματισμένη βουλή, στο βωμό της κομματικής σταθερότητας και ισορροπίας, έχουμε θυσιάσει την κρατική συνέχεια και ισορροπία. Η διοίκηση και οι πολιτικές είναι κατακερματισμένες. Κάθε υπουργός που έρχεται θέλει να αλλάξει από το θυρωρό μέχρι τις πιο κεντρικές πολιτικές του προηγούμενου, καλές ή κακές. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να υπάρχει συνέχεια στις πολιτικές αλλά και διάχυση ικανού ανθρώπινου δυναμικού σε όλη την κρατική μηχανή. Το δυναμικό αυτό, πρέπει να είναι και πολιτικό και τεχνικό και θα πρέπει να εκπαιδευτεί στο να διοικεί και να χειρίζεται το κράτος. Το μόνο που δεν πρέπει να είναι, είναι κομματικό!
Τα μικρά κόμματα θα πρέπει να συμμετέχουν σε κυβερνήσεις και στελέχη δικά τους ή που θεωρούν ότι αντιπροσωπεύουν αυτό που πιστεύουν ή έχουν τις απαραίτητες τεχνικές ικανότητες, να αναλαμβάνουν θέσεις στην κρατική μηχανή. Ένα από τα επιχειρήματα του ΠΑΝΔΟΚ για να παραμείνει στην κυβέρνηση είναι ότι «οι άλλοι δεν ξέρουν». Οι άλλοι πρέπει να μάθουν ώστε όλοι να έχουν τη δυνατότητα να ενταχθούν στη δημόσια διοίκηση και λειτουργία χωρίς τρικλοποδιές από τα κομματόσκυλα.
Η ένταξη στη διοίκηση στελεχών από μικρά κόμματα βοηθάει και στην εκλογίκευση και εξορθολογισμό των πολιτικών των μικρών κομμάτων. Όχι μόνο δίνει την πληροφορία που απαιτείται για τις σημαντικές λεπτομέρειες των μεγάλων θεμάτων που μόνο από μεσα μπορείς να δεις. Αλλά βοηθάει και τα κόμματα να ξεφύγουν από λαϊκίστικες τυμπανοκρουσίες και να αντιμετωπίσουν την πρόκληση ή να χαθούν. Παραδείγματα:
ΛΑΟΣ: από τη στιγμή που μετείχε στην κυβέρνηση Παπαδήμου, κατάλαβε τα προβλήματα στις πολιτικές που διατυμπάνιζε. Εχασε δύο στελέχη, και από καιροσκοπική αντίδραση του Καρατζαφέρη, βρέθηκε στην απέναντι «αντιμνημονιακή» πλευρά για να μην χάσει ψηφοφόρους. Αυτή η πρακτική οδήγησε ακριβώς στη απώλεια ψηφοφόρων, τιμωρώντας την διπροσωπία.
Χρυσή Αυγή: από την ώρα που τα ποσοστά τη βάζουν στη βουλή, αρχίζει να έχει ένα πιο «κόσμιο» πρόσωπο. Πάνε οι πολλοί αγκυλωτοί σταυροί και τα ναζιστικά σύμβολα. ‘Αρχισαν οι διαφωνίες και οι αποκαλύψεις για τα οικονομικά συμφέροντα Μιχαλολιάκου.
ΚΚΕ: σταθερό σε ψηφοφόρους, αποφεύγει κάθε ευθύνη σαν το διάολο το λιβάνι. Αλλιώς ξέρει ότι δεν πρόκειται να κρατήσει τους ψηφοφόρους (αν και μπορεί να κερδίσει άλλους). Βασική αρχή είναι ότι ο λαός του πρέπει να είναι δυσαρεστημένος με τους άλλους. Αν είναι ευχαριστημένος ή δυσαρεστημένος με αυτούς, χάθηκε.
ΣΥΡΙΖΑ: ο Τσίπρας έδωσε το στίγμα του την άλλη μέρα που βγήκε. Πήγε με τις κάμερες και μπούκαρε στον ΟΤΕ, πουλώντας τσαμπουκά στο σεκιούριτι. Αδιόρθωτα ελληνοαριστερός, χρησιμοποιεί κάθε ευπαθή ομάδα για να δείξει την αναλγησία του κράτους. Σήμερα που βλέπει να δυναμώνει, δεν απορρίπτει συνεργασίες ακόμα και με κόμματα που είναι τελείως αντίθετης ιδεολογίας.
Ακολουθεί ένα γράμμα που έχω ετοιμάσει για τους διάφορους μπαρμπάδες που δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν. Χρησιμοποιήστε το και για τους δικούς σας.
Δεν ξέρεις πια τι να ψηφίσεις;
Αγαπητοί μπαρμπάδες
ίσως να έχετε καταλάβει ότι με τις επιλογές σας τα τελευταία 30 χρόνια καταστρέψατε τη χώρα. Υποστηρίξατε έμμεσα ή άμεσα βασιλιάδες, γόνους, επίθετα που προώθησαν ατομικά, συντεχνιακά και επιχειρηματικά συμφέροντα. Αν δεν τα κάνατε, τα βλέπατε και δεν μιλάγατε. Φανατικά και πεισματικά συνεχίσατε να ψηφίζετε τους ίδιους απατεώνες, υποθηκεύοντας τη ζωή και την εργασία των παιδιών, εγγονών και δισέγγονών σας.
Άλλοι το βλέπετε άλλοι όχι. Τώρα πάλι προσπαθούν να σας πείσουν ότι απαιτείται ισχυρή κυβέρνηση για να ψηφίσετε τους ίδιους. Όμως:
1. Οι ισχυρές κυβερνήσεις μας φέρανε σε αυτή την κατάσταση
2. Αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα αποκλείεται να το λύσουν
3. Η διαιώνιση του δικομματισμού έχει επιβάλει το βαθύ κομματικό κράτος σε όλα τα επίπεδα της διοίκησης
Η πλειονότητα (και ελπίζω στις 7 Μαϊου) πλειοψηφία των Ελλήνων θέλουν κυβέρνηση συνεργασίας. Και αυτό διότι:
1. Δεν είναι δυνατό ένα κόμμα χωρίς ομοφωνία σε κάποιες επιλογές να προωθήσει τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές
2. Η λύση θα πρέπει να έρθει από διαφορετικές φωνές, πολιτικές και τεχνικές
3. Καινούριοι άνθρωποι πρέπει να διαχυθούν και εκπαιδευτούν στη λειτουργία του κράτους
Αυτή η λύση δεν είναι τρομακτική, έτσι δεν είναι; Εξάλλου μερικές από τις σταθερότερες χώρες στον κόσμο έχουν κυβερνήσεις συνεργασίας, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό.
Έτσι λοιπόν, μην φοβάσαι μπάρμπα, θεία: ρίξε την ψήφο σου σε ένα κόμμα με το οποίο συμφωνείς όχι σε εκείνο που σε εκβιάζει μια ζωή. Και απαίτησε αυτά που λέει να τα κάνει γιατί το μικρό κόμμα μπορείς να το επηρεάσεις πιο εύκολα.
Τι; Δεν ξέρεις τι να ψηφίσεις;
Το
http://www.helpmevote.gr
από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο θα σου δείξει περίπου που κρατάει η σκούφια σου και πόσο κατσαπλιάς ή ασφαλίτης είσαι πραγματικά.
Μετά θα πας στο
http://www.mikrakommata.gr/
για να μάθεις για τα μικρά κόμματα και τι πρεσβεύουν.
Ελπίζω αυτή τη φορά να μην τα κάνεις πάλι μαντάρα.
Φιλικά
Δημήτρης Π. Σέρβης.
«Μα γιατί λέτε ότι θα χαμηλώσετε τους φόρους στην Ελλάδα, αφού ξέρετε ότι δεν μπορείτε να το κάνετε;» και ο πρόεδρος της ΝΔ απάντησε «το κάνω για προεκλογικούς λόγους».
Με αφορμή ένα άλλο άρθρο, θα σταθώ σε ένα σημείο που νομίζω ότι καμιά φορά το παρερμηνεύουμε και αυτός είναι ο ρόλος του κράτους στην ανάπτυξη της ιδιωτικής προωτοβουλίας. Οσο και αν το σκέπτομαι, δεν μπορώ να βρώ ούτε μία περίπτωση έθνους όπου το competitive advantage να μην προήλθε από κάποιου είδους μακροπρόθεσμη στρατηγική και αρχική επιχορήγηση του κράτους. Γιατί οι πόροι (φυσικοί και ανθρώπινοι) έγκεινται στη διαχείριση του κράτους, το οποίο πρέπει να αποφασίσει ποιά είναι τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα και θα τα αναδείξει. Ακόμα και στις πιό φιλελεύθερες χώρες, το κράτος είναι που κρατάει τον ρυθμό. Σε τελική ανάλυση, το ίδιο έκανε και η Θάτσερ, δεν έθεσε απλά τα όρια του κράτους, αλλά καθόρισε και ποιές θα είναι οι εξαγωγικές δυνάμεις της οικονομίας (ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς μαζί της). Το κράτος είναι εκείνο που δημιουργεί ερευνητικά κέντρα, τεχνολογικά πάρκα, clusters αλλά και μουσεία, πανεπιστήμια, βιώσιμες πολιτικές διαχείρισης ανθρώπινων πόρων και φορολογίας, ώστε να δημιουργήσει το επιχειρηματικό περιβάλλον και το μίγμα πόρων που, στα χέρια των ιδιωτών, θα οδηγήσουν σε οικονομική ανάπτυξη.
Στην Ελλάδα, το πρόβλημα με το κράτος είναι ότι όχι μόνο δεν δείνει το ρυθμό, αλλά ενοχοποιεί και δαιμονοποιεί τον ιδιώτη. Ποιό είναι το competitive advantage μας; Θα έλεγα νούμερο ένα η ναυτιλία. Πόσοι Έλληνες ξέρουν ότι κατέχουμε σχεδόν το ένα τέταρτο του παγκόσμιου στόλου, ίσως και παραπάνω, στα μεγάλα βαπόρια; Γιατί όμως το cluster του περάματος είναι τα τελευταία 15 χρόνια τουλάχιστον σε μαρασμό; Ποτέ δεν μπορέσαμε να γίνουμε ναυπηγική δύναμη. Και δεν είναι οι δυνάμεις της αγοράς που οδηγούν την παραγωγή στην ασία. Γιατί οι Ιταλοί, Γάλλοι, Ισπανοί, Γερμανοί, Σκανδιναβοί και τελευταία ακόμα και οι Αγγλοι μπορούν και εμείς όχι; Γιατί το κράτος υποσκάπτει την ιδιωτική πρωτοβουλία. Ακόμα και οι καταξιωμένες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις στο εξωτερικό, και υπάρχουν κάμποσες, είναι «λίγες» για το κράτος εντός των τειχών. Σκευτείτε να διέθετε ορθολογικά και παρά τις όποιες έξωθεν αντιδράσεις ένα μέρος από τις αμυντικές δαπάνες στην ελληνική αγορά και έρευνα (π.χ. στο ΕΜΠ). Θα ήταν μία λογική κίνηση που θα οδηγούσε σε ατελείωτες πορείες στο κέντρο της Αθήνας.
Πρόσφατα συμμετείχα σε μία συνάντηση με μία μικρή Γερμανική εταιρεία που είναι spinoff ενός σχετικά μεγάλου πανεπιστημίου. Πουλάνε software που είναι σχετικά απλό και δεν έχει και καμία τρομερή καινοτομία. Ομως αυτό που μετράει είαν ιτο πλαίσιο. Οι άνθρωποι δεν εφήυραν και τον τροχό. Ομως είχαν την κουλτούρα να διαμορφώσουν ένα προϊόν, και το πανεπιστήμιό τους τους έδωσε venture capital, γραφείο στο τεχνολογικό πάρκο και σύνδεση με τη βιομηχανία για να το προωθήσουνε. Δεν ξέρω αν θα πάνε καλά ή κακά, αλλά τα απαραίτητα τμήματα υποστήριξης από το κράτος είναι εκεί. Αντίστοιχα, από το Ε.Μ.Π. μόνο άμα βγάλεις καμία αερολογία και είσαι κολλητός μπορεί να δεις χρηματοδότηση. Αμα έχεις έτοιμο προϊόν, θεωρείται μειονέκτημα, αφού υλοποιείται η ιδέα σου δεν θα είναι πολύ σημαντική….
Το κράτος λοιπόν δεν δημιουργεί τις ρίζες, ποινικοποιεί τους ιδιώτες και τελικά τους προσεταιρίζεται με τέτοιον τρόπο που πνίγει τον ανταγωνισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, το κύκνειο άσμα της ελληνικής επιχειρηματικότητας και τελικά οικονομίας. Μου είναι πολύ γοητευτική η Δονκιχωτική άποψη του να αγνοήσουμε το κράτος, πολλές φορές το ευαγγελίζομαι και εγώ. Αλλά δεν μπορούμε να αγνοούμε, ούτε σαν κράτος ούτε σαν ιδιώτες το περιβάλλον μας. Και το κράτος είναι μέρος του περιβάλλοντος.
Η κα Φωτεινή Πιπιλή εξέδωσε αυτό το πολύ ενδιαφέρον αρθράκι στο ΣΚΑΙ όπου καταφέρεται εναντίον του κου Δρούτσα και απειλεί να τον ξεκοκκαλίσει σαν λαγό στιφάδο, ή νομίζε ότι ο δεύτερος κάνει το στιφάδο, ή κάτι τέτοι τέλος πάντων. Προσωπικά δεν έχω καμία σχέση με κανέναν από τους δύο (και δεν προσδοκώ και να έχω) αλλά με εντυπωσιάζει η εμμονή των μηχανισμών των κομμάτων στο να ξεκατινιάζουν το ένα το άλλο. Και έτσι έγραψα και εγώ το σχόλιό μου πάνω σε ένα θέμα που είναι, θεωρώ, κρίσιμο γιατί καθορίζει το πολιτικό μας ήθος και συνεπώς το μέλλον μας. Αν δεν απαλλαγούμε από όλη αυτή τη λογική των παπαγάλων στα κόμματα, τα οποία νομίζουν ότι ο κόσμος είναι ανόητος, δεν μας βλέπω καλά…
Ζώντας και συνομιλώντας με ανθρώπους στο εξωτερικό, διαπίστωσα ότι ένα από τα τραγικότερα πολιτισμικά ελλείματά μας σε σχέση με τους ξένους είναι η αδυναμία μας να αντιπαραθέσουμε τα επιχειρήματά μας έναντι σε μία άποψη με την οποία διαφωνούμε, αυτό που αποκαλούμε debate δηλαδή. Αντ’αυτού, καταφεύγουμε μόνιμα σε ad hominem επιθέσεις, καταφερόμαστε δηλαδή εναντίον του συνομιλητή μας και όχι εναντίον της άποψης που αυτός εκφέρει. Αυτή είναι μια κοινή πρακτική τόσο των πολιτών όσο και των πολιτικών. Είμαι σίγουρος ότι άμα καθίσετε σήμερα το βράδυ και δείτε όλες τις πολιτικές συζητήσεις στα κανάλια, θα βρείτε ένα μικρό ποσοστό όπου η φράση «εγώ πιστεύω ότι…» ακολουθείται από την φράση «διαφωνώ/συμφωνώ διότι…». Στη συντριπτική πλειονότητα, η φράση «εγώ πιστεύω ότι…» ακολουθείται από «και ποιός είσαι εσύ ΡΕ που θα μου πεις ΕΜΕΝΑ…», καθώς και από τραγελαφικά επιχειρήματα όπως η ποσόστωση στο δικαίωμα εκφοράς λόγου με βάση την υποκειμενική εκτίμηση του ειδικού βάρους του βιογραφικού του συνομιλητή μας (αλήθεια, πώς θα ήταν ο κοινωνικοπολιτικός χάρτης της χώρας εάν υπήρχε και χρησιμοποιούνταν μια αντικειμενική συνάρτηση εκτίμησης βίων και βιογραφικών;). Προτάσσουμε έτσι το «εγώ» μας απέναντι στην ιδεολογία του άλλου, όχι τη σκέψη μας και τη φιλοσοφία μας η οποία αδρανεί. Το φυσικό αποτέλεσμα είναι η διάβρωση του πολιτικού λόγου και της λογικής και φυσικά η βλάβη στα συμφέροντα της πατρίδας αφού με προσωπικές αναμετρήσεις δεν λύνονται προβλήματα.
Μέχρι πρότινος λέγαμε ότι έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Νομίζω ότι δεν ισχύει πια, πιστεύω ότι ο ελληνικός λαός και η κοινωνία έχει προχωρήσει το τελευταίο έτος μακράν και πολλοί πολιτικοί απλά δεν του αξίζουν. Είναι οι άνθρωποι που έχουν χάσει το τρένο της ιστορίας, αδυνατούν να αντιληφθούν και να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες και απαιτήσεις, τραβάνε προς τη μία κατεύθυνση ενώ όλοι πάνε προς την άλλη, αυτοί που τελικά είναι προσκολλημένοι στη λογική του «ποιός είσαι εσύ, ποιός είμαι εγώ, ποιός είναι ο θεός σου και ο δικός μου».
Σε μία πιο ευχάριστη νότα, φαίνεται ότι στην Κέρκυρα υπάρχει ένα καραβάκι που φυγαδεύει βουλευτές. Θα έλεγα να το κάνουμε μόνιμο δρομολόγιο, Κέρκυρα – Νάπολι, όπου, καθώς λένε, είναι σύνηθες μεταξύ γειτόνων η αντιπαράθεση να εκπίπτει στην επίδειξη εσωρούχων.
Παλιά νόμιζα ότι οι χειρότεροι πολιτικοί είναι δηκιγόροι, μετά όμως ήρθαν οι δημοσιογράφοι…
Μάλλον ο κος Παγκαλος δεν κατάλαβε καλά. Καταφέρθηκε, λέει, κατά των “αγανακτισμένων”. Γιατί; Γιατί, λέει, δεν έχουν ιδεολογία και δεν προσφέρουν εναλλακτική. Τα ηλεκτρονικά μέσα δεν στάθηκαν πολύ σε αυτά τα σχόλια, εγώ όμως θα σταθώ. Προφανώς ο κος Πάγκαλος έχει χάσει το τρένο της ιστορίας αλλά και της απλής λογικής. Από τη μία μας λέει ότι για να πεις κάτι πρέπει να έχεις ιδεολογική ταμπέλα. Αλλιώς δεν είναι αποδεκτό. Αμα δεν πετάς και ένα βαρυσήμαντο όνομα καποιου μεγαθήριου της πολιτικής σκέψης, μάλλον το πας για δικτατορία. Οπως με το Μάη του 68 και τη γενιά του πολυτεχνείου, όπου έχει τις αναφορές του. Μπορεί να ζητάς περισσότερο σεξ και να περνάς τα μαθήματα αέρα στη Σορβόννη, ή ελευθερία λόγου ή ότι άλλο θες. Πρέπει να πεις όμως το ποιηματάκι του σοσιαλιστή, μαρξιστή ή και νεοφιλελεύθερου, δεν έχει σημασία, ταμπέλα να έχεις. Αυτό που μετράει είναι τα στερεότυπα. Να ξέρουμε που κατατάσσεσαι. Η ελεύθερη σκέψη, η ανεξάρτητη και η διαμαρτυρία χωρίς ταμπέλα είναι οιωνός δικτατορίας.
Και πάμε στο άλλο στερεότυπο: γιατί γκρινιάζεις και δεν μας λες τι να κάνουμε; Να, εγώ για παράδειγμα που είμαι ναυπηγός. Αμα φτιάξω ένα βαπόρι και βουλιάξει, και μου παραπονεθεί ο πλοιοκτήτης, θα του ζητήσω και τα ρέστα: δεν αρκει να ασκείς κριτική, πες μας εσύ πως να μην βουλιάζει το βαπόρι. Και το εύλογο ερώτημα είναι: άμα ξέρω εγώ να κάνω τον πολιτικό, τι τους θέλω τους 300; Είτε λοιπόν θα δεχτούν την κριτική μου, ή θα ξεκουμπιστούν, θα βάλουν μια κυβέρνηση τεχνοκρατών και μια βουλή 100 ατόμων για τους εκλέγει και να τους ελέγχει, και για όλα τα άλλα θα κάνουν δημοψήφισμα. Ας αποφασίσει ο κος Πάγκαλος τι θέλει.
Dimitris's Blog 